25 juni: de dag van Rensenbrink en Van Basten

Er zijn van die dagen die onopgemerkt voorbij gaan. Maar er zijn ook data die in het geheugen gegrift staan omdat ze een speciale plek in de sportgeschiedenis hebben. Vandaag, 25 juni, is zo'n dag.

25 juni 1978

Voor het oog van 75.000 overwegend Argentijnse toeschouwers in het Estadio Monumental in Buenos Aires, en miljoenen tv-kijkers thuis, speelde het Nederlands elftal zijn tweede WK-finale uit de geschiedenis.

Al voor de finale raakten de gemoederen verhit, toen de Argentijnen protesteerden tegen de manchet om de geblesseerde pols van René van de Kerkhof. Oranje dreigde daarop van het veld te lopen, waarmee de toon van de wedstrijd was gezet.

De glansrol van Mario Kempes, de goal van Dick Nanninga (het enige Nederlandse velddoelpunt in een WK-finale), de bal op de paal van Rob Rensenbrink, en na 120 minuten stond het 3-1 voor Argentinië.

25 juni 1988

Precies tien jaar na die ellendige avond in Buenos Aires pakte het Nederlandse elftal toch zijn eerste grote prijs. In het Olympiastadion in München stond Oranje in de EK-finale tegenover de Sovjet-Unie, het 'Perestrojka-team' van succestrainer Valeri Lobanovski.

Volgens sommigen was de halve eindstrijd tegen West-Duitsland in Hamburg veel belangrijker geweest. "We weten allemaal: de halve finale was de finale", zou bondscoach Rinus Michels een dag later zeggen op een volgepakt Museumplein.

De bevrijdende kopgoal van Ruud Gullit, het legendarische doelpunt van Marco van Basten ("Ooh wat een goal, wat een schitterend doelpunt zeg", aldus Theo Reitsma) en het vingertje van Hans van Breukelen voor zijn gestopte penalty: we zullen het nooit, nooit vergeten.