Zo goed kunnen hockeyen en toch bang voor de ondergrens

• 

  Philip Kooke

  Commentator

‘De ondergrens’, ‘gebrek aan weerbaarheid’, ‘geen verantwoordelijkheid nemen’. Na bijna een jaar bondscoachschap heeft Max Caldas zich genoodzaakt gevoeld deze termen regelmatig te bezigen. Het probleem is benoemd, de oplossing vergt een lange adem. Alleen vandaag moet Caldas aan de korte termijn denken.

De Spaanse international Gabriel Dabanch, die vorige maand zijn club Oranje Zwart met zijn golden goal naar de landstitel schoot, noemt de kwartfinale tegen Nederland ‘de belangrijkste wedstrijd van dit jaar’. Dat heeft hij gemeen met al zijn Nederlandse collega’s.

De winnaar mag zich zeker wanen van olympische deelname, de verliezer moet Europees kampioen worden in augustus, of rekenen en hopen dat een eventuele vijfde plek bij deze editie van de World League ook nog genoeg zal blijken te zijn. De eerste optie is allesbehalve eenvoudig, de tweede een doemscenario.

Gapend gat

Vanzelfsprekend hoeft Nederland zijn opponent van morgen niet te vrezen. Kwalitatief gaapt er nogal een kloof tussen beide landen. Nederland hoeft op de wereldranglijst alleen het oppermachtige Australië boven zich te dulden. Spanje is mondiaal afgezakt tot de elfde plek.

Ja, onder Maurits Hendriks was Spanje in 2008 nog olympisch finalist. Spanje genoot van een ongekend goede lichting, waarbij vooral het spitsentrio Edi Tubau, Pol Amat en Santi Freixa wereldfaam verwierf. Die generatie won een Europese titel en een Champions Trophy, met een aantrekkelijke, aanvallende speelwijze.

Anno nu kan Spanje geen titels meer winnen. De hockeyers zijn ongekend hard geraakt door de economische crisis. Fondsen voor het nationale team zijn rap teruggeschroefd. Na het WK in 2010 trainde het nationale team een jaar lang nauwelijks meer. Een Champions Trophy in Melbourne werd afgezegd: geen geld. Topspelers werden er moedeloos van en bedankten, soms tijdelijk, soms definitief. Alles wat zo zorgvuldig was opgebouwd, was weg.

Geen vedetten

Het Spaanse team van nu kent geen vedetten. De spelers zijn geschoold bij een paar sterke clubs, die privaat gefinancierd worden. Ze kunnen verliezen van een laagvlieger als Canada, maar deze week kregen ze met knokhockey gastland Argentinië bijna op de kniëen. Als het Spanje ook vandaag lukt er een fysiek gevecht van te maken, hebben ze een kansje.

Natuurlijk weten 'onze' jongens dit. Ze hebben lasogen van het videokijken. Daarbij worden ze in jargon gevoed over 'de favoriete balkant', de '3-opbouw', 'de binnenband bespelen' of 'de bal levend houden'. Ze noteren alle eigenschappen van directe tegenstanders. Kennis is macht.

Geen reden tot ongerustheid?

Tja, als het alleen zou draaien om beter zijn, was er geen enkele reden tot ongerustheid. Onze Oranjemannen kunnen vreselijk goed hockeyen. Er is slechts een kanttekening: dat kunnen ze niet elke wedstrijd waarmaken. Hier komt die 'ondergrens', die Caldas wel eens benoemt, in beeld.

De laatste twee wedstrijden, tegen Nieuw Zeeland en Japan, geven niet de geruststelling dat de wedstrijd van het jaar probleemloos zal verlopen. Daarvoor was de uitvoering op de kunstgrasmat te wisselvallig.

De opdracht voor Caldas zal zijn om eventuele doemscenario´s buiten de deur te houden. Verliezen van Spanje is als de roze olifant, waar zijn spelers niet aan mogen denken.

Geen medaille, Spelen mislukt

In het naoorlogse hockey hebben de heren zich altijd geplaatst voor de Olympische Spelen, al verhinderde een boycot twee keer een deelname.

Niet meedoen is voor Holland Hockeyland niet voor te stellen. En geen medaille halen, dan zijn de Spelen zelfs mislukt. Dan zijn de kritieken niet mals: dan is die ploeg snel gebrandmerkt als 'niet weerbaar', 'onder de ondergrens' en 'niet verantwoordelijk'. Caldas heeft de tijd, om dat niet te laten gebeuren.

Alleen vandaag effe niet.