Thomas Dekker, van supertalent naar nachtkaars

En zo werd de belofte nooit ingelost. Het grootste Nederlandse talent van zijn generatie zal nooit de Tour de France winnen. Grote overwinningen zullen niet op zijn palmares verschijnen. Thomas Dekker had nog wel graag het werelduurrecord toegevoegd aan zijn grootste wapenfeiten (eindzege Tirreno-Adriatico in 2006, Ronde van Romandië in 2007), maar hij strandde vorige maand in Mexico op één ronde.

En daarmee strandde achteraf ook zijn carrière. De gewenste doorstart bij een (goede) wielerploeg diende zich de laatste weken niet aan. Ondanks sportieve uitdagingen (hij kon bijvoorbeeld opstappen in een strandrace), zegt Dekker vrijdag in een verklaring dat hij de laatste weken geluisterd heeft naar zijn verstand en naar zijn gevoel. Beide hebben hem doen besluiten te stoppen.

Dekker sluit wel af met een trots gevoel. Hij vestigde in Mexico een Nederlands uurrecord. Zijn prestatie is zelfs de op-één-na-beste prestatie ter wereld, achter die van Rohan Dennis.

Hij zou de hemel bestormen. Daar was zijn zege in de Tirreno in 2006, op pas 21-jarige leeftijd, het bewijs van. In 2008 vond hij ook de aansluiting bij de wereldtop in voorjaarsklassiekers als Amstel Gold Race (vijfde), Waalse Pijl (vijfde) en Luik-Bastenaken-Luik (zesde), maar na dat sterke voorjaar stokte het opeens.

Afwijkende bloedwaarden

Dekker kreeg griep, werd door Rabobank niet opgenomen in de Tour-selectie en hij zegde vervolgens af voor de Olympische Spelen van Peking, waar hij aan de wegwedstrijd en de tijdrit deel zou nemen. Eind juli 2008 kwam de UCI met het bericht dat er in juni afwijkende bloedwaarden waren geconstateerd bij Dekker.

Het was het einde van zijn carrière bij Rabobank. De bloedwaarden waren in die tijd nog niet genoeg voor een schorsing en Dekker tekende een contract bij Silence-Lotto. Vlak voordat hij naar de Tour van 2009 zou afreizen, kreeg Dekker een telefoontje uit Zwitserland. Bij hertesten van stalen in 2007 was er epo geconstateerd. Dat zou het leven - en de carrière - van Dekker voorgoed veranderen.

Na twee jaar afwezigheid keerde Dekker in augustus 2011 terug in de wielersport. Hij kreeg een kans bij de opleidingsploeg van Garmin-baas Jonathan Vaughters. De jaren die volgden boekte Dekker welgeteld één overwinning: hij was de beste in de vijfde etappe van de Ronde van de Sarthe. Verder vervulde hij een rol als knecht bij Garmin en was hij vaak achter in te zien, zijn favoriete stek in het peloton.

"Er is meer dan wedstrijden winnen"

Maar Dekker is van nature een winnaar, kan zich moeilijk neerleggen bij een tweede plaats. Al is de drive minder geworden de laatste tijd, zo schrijft hij vrijdag in zijn verklaring.

"De afgelopen jaren ben ik meer en meer gaan beseffen dat er meer is in het leven dan wedstrijden winnen. Ik koerste uit liefde voor de sport, niet meer om ten koste van alles te winnen. En ik ben open geweest over mijn eigen verleden om jonge renners te waarschuwen niet dezelfde fouten te begaan als ikzelf. Mijn laatste uur als wielrenner reed ik in Mexico, bij de aanval op het werelduurrecord. Ik wilde er bewijzen dat ik nog steeds hard kan fietsen, en daarnaast wilde ik weten in hoeverre ik nog wielrenner wilde zijn. Het antwoord is nu, enkele weken na de aanval op het record, duidelijk voor me. Ik ben klaar voor een nieuwe stap. Zonder fiets."

Eigenlijk zei Dekker alles al in een interview eind vorig jaar, vlak nadat hij had aangekondigd een poging te doen het werelduurrecord te verbeteren:

"Ik ben niet klaar met wielrennen, maar wel met een rol in de marge. Kijk, ik kan wel voor een klein Italiaans ploegje gaan rijden, maar daar word ik niet beter van. De aanval op het werelduurrecord is iets anders. Ambitieus en alles of niks: dat past bij me."

Het werd niks. En zo ging de carrière van één van de grootste Nederlandse wielertalenten van de laatste decennia uit als een nachtkaars.