'Dat ze is gevonden voelt als een grote opluchting'

  • Pauline Broekema

    Verslaggever

  • Pauline Broekema

    Verslaggever

Ad de Bel kan eindelijk een steen plaatsen op het graf van zijn moeder

Door verslaggever Pauline Broekema

In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 wordt de jeugd van Ad de Bel (1937) weggeslagen. Niets heeft hij meer uit die tijd. Geen enkele tastbare herinnering. Sinds vandaag is dat veranderd. Zijn moeder is het eerste onbekende slachtoffer van de ramp van wie de identiteit dankzij DNA-verwantschapsonderzoek kon worden achterhaald.

Met zijn moeder Cornelia (1911) en zijn broer Elias (1936) woont Ad aan de Achterstraat 17 in Kruiningen. Hun huis is er één uit een rijtje van drie. Als de dijk bij het dorp breekt komt het water opzetten. "Het ging zo ongelofelijk snel.” Ze vluchten naar de zolder. Maar de golven slaan het huisje weg. Alleen Ad drijft weg en overleeft.

Niets van vroeger bezit hij, zelfs geen foto’s van zijn moeder en broer. "We zijn nog wel eens terug geweest in Kruiningen maar ik kon niets meer van toen vinden. Er staan nu nieuwe huizen."

Ad de Bel
De overstroomde gebieden

De ramp maakt hem tot wees; hij groeit op in tehuizen en bij pleeggezinnen. Hij wordt uiteindelijk beroepsmilitair. Zijn diensttijd is in feite een uitkomst. "Daar heeft hij bewust voor gekozen omdat hij daarmee een eigen plek had", zegt zijn vrouw Loes. Ze komen elkaar tegen als Ad op de Veluwe onder de wapenen is. Pas na enige tijd hoort ze meer over wat haar verloofde heeft meegemaakt. "Daar sprak hij heel weinig over."

Het lichaam van zijn broer Elias wordt kort na de ramp geborgen. Hij ligt in Goes begraven, maar zijn moeder blijft vermist. "Dat ze eindelijk is geïdentificeerd, dat ze is gevonden, voelt als een grote opluchting."

De hele dag door geeft Ad interviews. "Dat doe ik doelbewust. Ik sta iedereen te woord." Hij is het identificatieteam zo ontzettend dankbaar. En wil dat maar al te graag laten weten. "Die mensen hebben geweldig werk verricht." Zo hoopt hij andere directe nabestaanden van vermisten alsnog over de streep te halen. Er zijn er namelijk bij die om godsdienstige redenen niet bereid zijn DNA af te staan.

Loes de Bel

Als het stormt dan zie ik het water weer voor me. Dat blijft. Dat neem ik mee in mijn graf.

Ad de Bel

Het graf van zijn moeder is in Yerseke. Het echtpaar De Bel hoopt daar binnenkort een steen te plaatsen met haar naam: Cornelia Magdalena de Koster.

In hun leven kent het echtpaar nog een groot verdriet. Hun enige kind, een dochtertje, vernoemen ze naar Ads moeder. De kleine Marleen overlijdt op haar 9de aan een ernstige ziekte. "Daarna heb ik nog beter kunnen invoelen wat Ad had meegemaakt", zegt zijn vrouw.

De ramp zal Ad nooit meer kwijtraken. "Als het stormt dan zie ik het water weer voor me. Dat blijft. Dat neem ik mee in mijn graf." Maar de identificatie maakt de herinnering wel lichter.

Er is nog iets wat hij hoopt te vinden: een klassenfoto of een dorpsgezicht waarop ze toevallig staan. Zijn broer en zijn moeder. Elias de Bel en Cornelia Magdalena de Koster. Je zou toch zeggen dat zo’n foto nog ergens moet zijn.

Omslag van De ramp van Kees Slager

Deel artikel:

Advertentie via Ster.nl