Des Duivels: WK-kater Rode Duivels?
Thomas Rijsman is behalve voetbalredacteur bij de NOS ook Belg. Maar wel eentje die geboren en getogen is in Nederland. Hij houdt de verrichtingen van zijn vaderland scherp in de gaten.
De leiding van de Belgische voetbalbond (KBVB) staat onder druk, met name CEO Steven Martens. Woensdag berichtte de krant Het Laatste Nieuws over financieel mismanagement. Op het redelijk succesvol verlopen WK in Brazilië zou 1,4 miljoen euro winst zijn gemaakt. Toch sluit de KBVB het boekjaar af met twee ton verlies, blijkt nu. Wat is er misgegaan?
Dertig zomers geleden was ik met mijn ouders op vakantie in Wenduine. Het dorp heeft het breedste en langste strand van België. Op de boulevard reden we met het hele gezin rondjes in een skelter. Mijn vader en ik voetbalden in het rulle zand. Hij was toen maar net iets ouder dan ik nu. Mijn vader zei, tijdens het maken van een dubbele schaar: "Kijk naar de bal, niet naar mijn benen."
Zo werd ik een verdediger dankzij een vader die ooit linksbuiten was geweest bij Waregem, maar daarna zijn voorkeur gaf aan een academische carrière. Net als ik, na mijn debuut in het eerste elftal van Willem II, toen ik achttien was. De collegezaal in plaats van het stadion dus. Rijk ben ik niet geworden van die keuze, maar ach.
Steven Martens, de huidige CEO van de KBVB, was ook sportief aangelegd toen hij begin jaren tachtig koos voor een studie aan de Universiteit van Leuven. Ondertussen ontwikkelde hij zich ook als tenniscoach. Hij werd trainer van Belgische tennisiconen als Sabine Appelmans en Xavier Malisse en coachte de nationale ploeg van België tijdens de Olympische Spelen in Athene.
Daarna werd hij aangesteld als technisch directeur van de Britse tennisbond en sinds 2011 geeft Martens leiding aan de Belgische voetbalbond. De Rode Duivels kwalificeerden zich onder zijn bewind voor het eerst sinds 2002 weer voor een eindtoernooi.
Een maand na het WK in Brazilië werd bekend dat de bondsbestuurder zichzelf royale bonussen had uitgekeerd, bovenop een al even royaal jaarsalaris. Na de voetbalhype - die België een zomer in de greep had - kwamen de eerste haarscheurtjes in het onkreukbare imago van Martens, ook al waste hij zijn handen in onschuld. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind, betoogde de achterban van Martens.
Voor mijn moeder leek het een zorgeloze week te zijn geweest in Wenduine. Ze had zichtbaar genoten als ik met mijn vader een balletje trapte op het strand. Zo hoorde het gezinsleven te zijn. Zorgeloos en ontspannen. Tijdens het inpakken van de koffers, op de dag van vertrek, deed ze echter een ontdekking. Er was drieduizend Belgische frank uit de minikluis op de slaapkamer verdwenen.
Toen ze dat tijdens de warme lunch vertelde, zag ze aan mijn reactie dat ik er iets mee te maken moest hebben. Schoorvoetend bekende ik schuld. Aan de hand van mijn moeder, liep ik naar een houten paal op het strand. Daar had ik het geld, dat ik in een opwelling had gestolen, in een kuil begraven.
Elke dag had ik er ijsjes van gekocht, voor mij en de vriendjes die ik tijdens de vakantie had gemaakt. De groeiende stapel wisselgeld verstopte ik telkens weer onder een dikke laag zand. Onder leeftijdsgenoten in Wenduine was ik de gevierde man. Ik dacht er niemand kwaad mee te doen.
Martens reageert nu feller dan eerst op de beschuldigingen aan zijn adres. Hij zegt, zonder namen te noemen, dat er sprake is van een persoonlijke afrekening. "Het gaat hier om macht, jaloezie en ontevredenheid." Ook beweert Martens dat de genoemde cijfers niet kloppen. Er zou wel winst zijn gemaakt. Meteen zette Martens het financieel jaarverslag over 2013/2014 online. "Ik ben het beu, de zaken worden verkeerd voorgesteld," zegt hij. Hoe dan ook: Martens verkeert in zwaar weer en het is nog maar de vraag of hij deze storm overleeft.
Op het strand telde mijn moeder het overgebleven geld. Omgerekend was er nog honderd gulden over. Het financieel verlies viel reuze mee, maar de teleurgestelde blik van mijn moeder brandde een gat in mijn ziel. Het goede gevoel dat we met zijn allen aan de hele week leken te hebben overgehouden, was als sneeuw voor de zon verdwenen. Een gevoel dat Martens zal herkennen, ongeacht de waarheid en een kwartfinale op een WK.