Terroristenafdeling werkt soms averechts
Terreurverdachten moeten niet samen worden opgesloten, omdat dit leidt tot verdere radicalisering van deze groep gedetineerden. Dat concludeert onderzoeker Daan Weggemans van het Centre for Terrorism & Counterterrorism van de Universiteit Leiden. Hij sprak met mensen die op deze gesloten afdeling zitten of hebben gezeten.
Op twee plekken in het land worden mensen die zijn veroordeeld vanwege terroristische activiteiten streng bewaakt. Dat gebeurt in gevangenissen in Vught en in Rotterdam. Daar zit ook Mohammed B. vast, die Theo van Gogh in 2004 vermoordde.
Rekruteren
Onderzoeker Weggemans is sceptisch over het bij elkaar opsluiten van deze mensen. De terrorismeafdeling bestaat sinds 2005. Na de moord op Van Gogh werd de zogenoemde Hofstadgroep opgerold. De leden van die groep zaten aanvankelijk in verschillende gevangenissen. Nadat er signalen kwamen dat zij medegevangenen probeerden te rekruteren, besloot de overheid de terroristen voortaan samen op te sluiten.
Het regime op de terroristische afdelingen is strenger dan gemiddeld op andere afdelingen. De gedetineerden zitten 22 uur per dag in hun cel en er is maar een kleine luchtruimte in de vorm van een kooi. Ook moeten ze na ieder bezoek worden gevisiteerd, ook al zagen ze het bezoek achter glas.
Daarbij kan het samen opsluiten van de terroristen, juist averechts werken, zegt Weggemans, omdat de gedetineerden op deze manier een bevestiging krijgen van hun ideeën.
Je wordt behandeld als een straathond.
Volgens een ex-gedetineerde zijn het de veiligheidsdiensten die ervoor zorgen dat hij verder radicaliseert. Moussa L. is een van de verdachten in een zaak uit de groep van de Schilderswijk in Den Haag en heeft vastgezeten op een van de terroristenafdelingen.
"Je wordt behandeld als een straathond", vertelt hij. "Je wordt continu gefouilleerd. Je wordt continu in de gaten gehouden. Alle gesprekken worden afgeluisterd. Er hangen camera's in elke hoek. We zijn niet eens veroordeeld en we worden behandeld als de grootste criminelen van Nederland en de wereld."
De ex-gedetineerde wijst met een beschuldigende vinger naar de veiligheidsdiensten. "Ik mag het land niet uit en ik mag niet in het land blijven. Wat willen ze nu? Hier blijven was een voorwaarde om vrij te komen. Er is geen tastbaar bewijs dat ik iets van plan was. Het enige wat ik wilde was het mooie van mijn geloof met anderen delen en ze bekeren."