'Veel politie in Parijs maar helemaal niet eng'

• Hans Brom

  Buitenlandredacteur

Door buitenlandredacteur Hans Brom

Plan Vigipirate heet het in Frankrijk, de hoogste staat van paraatheid van leger en politie. Direct na de aanslag gister werd hij afgekondigd.

Niet voor het hele land, alleen voor het Île de France, Parijs en omstreken. Extra agenten en militairen zijn op straat. Als het er op aankomt kan Frankrijk opeens een heleboel uit de kast halen.

Toch valt al die extra aanwezigheid nauwelijks op. Je ziet de agenten wel, maar dat gebeurt wel vaker. Hooguit op plaatsen waar veel mensen samenkomen is het zichtbaar en voelbaar.

Sacré Coeur

Dat beamen ook vader en dochter Lenders. Ze komen uit Woerden en doen met z’n tweeën een dagje Parijs. Heel vroeg op en heel laat weer thuis.

Ze hebben er geen moment over gepiekerd om vandaag weg te blijven. Het uitje was al tijden geleden afgesproken en ze verheugden zich erop.

Eng? "Nee, helemaal niet. Alleen bij de toeristische attracties zie je echt veel politie", zeggen ze. Zoals bij de Sacré Coeur, de Eiffeltoren en bij het Louvre. Maar verder is er niks aan de hand, vinden ze.

"Risico’s loop je altijd", zegt de vader, "ook als je ergens anders naartoe gaat of als je thuis blijft. Dus we zijn lekker gegaan. Als gewone toerist loop je ook nauwelijks gevaar. Die aanslag gisteren was heel gericht. Dus ja, wat kan je gebeuren."

O ja, er was wel iets raars aan de hand, vanmiddag toen ze zaten te lunchen op de boulevard Saint Germain. "Opeens chaos, veel politie, rood-witte linten, er was echt iets aan de hand. Ik hoorde zelfs een schot. Nou ja, dat dacht ik, want ik weet ook niet precies hoe een schot klinkt."

Maar even later was de politie verdwenen en waren de linten weer weg. "Wat het is geweest, een inval ergens of zo, geen idee."

"Pas de photos!"

Inderdaad lopen er bij het Louvre nogal wat militairen rond. Vier grote mannen komen me tegemoet. Zwaar bewapend en scherfvesten aan.

Ik wil een foto van ze maken, tegen beter weten in. Het wordt niks. Als ik dichterbij kom, wuift een van de militairen me driftig en geïrriteerd weg.

"Pas de photos!", roept hij ook nog. Ik glimlach en steek mijn duim op om te laten zien dat ik het heel goed begrepen heb.