Kenny van Hummel 2.0 is gestart

Hij had graag nog een jaar doorgefietst. Daar komt hij eerlijk voor uit. Maar nadat hij eind oktober had gehoord dat zijn contract bij Androni niet zou worden verlengd, achtte Kenny van Hummel het moment gekomen om zich te bezinnen. "Ik kijk eigenlijk wel uit naar de andere kant van het leven. Ik heb zóveel moeten laten voor het wielrennen."

Zijn manager zocht de afgelopen maanden nog wel onderdak voor hem. "Ik heb ook gesprekken gehad, maar ik heb altijd gezegd: ik ga niet op ieder niveau fietsen."

Contact met Roompot

De Deense ploeg Cult Energy was nog in de race en er was contact met het nieuwe Nederlandse Team Roompot. Daarnaast kon hij bij een kleine continentale ploeg aan de slag, maar om uiteenlopende redenen ging het allemaal niet door. "Het is goed zo. Voor mij is dit een geschikt moment om te stoppen. Kenny van Hummel 2.0 is gestart."

De nieuwe Van Hummel kan verschillende kanten op. Zijn eerste idee is een opleiding aan de Johan Cruyff Academy. "Dat idee had ik vorig jaar al, toen het al moeilijk voor me was om een nieuwe ploeg te vinden na het stoppen van Vacansoleil-DCM. Ik heb daar volgende week een gesprek voor een mogelijke opleiding tot coach."

Van Hummel de ploegleider, hij ziet het wel voor zich. "Eén van mijn beste coaches is Merijn Zeeman geweest. Hij kwam bij Skil-Shimano in 2009 en onder hem heb ik grote stappen gezet. Gelijk dat jaar al. Hij was een hele goede mental coach. En die laatste kwaliteit hoop ik ook een beetje in me te hebben."

Oriënterend gesprek voor vacature als coach

Maar de 32-jarige oud-sprinter heeft meer opties. "Half januari heb ik een oriënterend gesprek bij een WorldTour-ploeg voor een vacature als coach." Die kans ontstond spontaan, zo legt Van Hummel uit. "Ik sprak laatst met iemand die zei dat het zonde was dat ik zomaar uit de sport stapte. Dat ik verloren zou gaan voor het wielrennen. Bij diegene ga ik nu op gesprek."

Maar hij sluit het bedrijfsleven evenmin uit. "Kijk, ik ben niet van plan om heel lang op mijn gat te gaan zitten. Ik wil de andere kant van het leven ontdekken en daar hoort ook gewoon werken bij."

Daarbij wil Van Hummel niets liever dan een gezin stichten. "Ik heb dat altijd uitgesteld. Als je renner bent, moet je alle risico's durven nemen. En zeker als sprinter. Dan moet je niet in de remmen willen knijpen omdat je een kleine thuis hebt zitten."

Hij werd in september 32 jaar. "Als wielrenner kun je dan nog wel een paar jaar door, maar het is tegelijkertijd wel een goede leeftijd om iets anders op te pakken. Je begint niet zo makkelijk aan een tweede carrière als je 35, 36 jaar bent. Dit was voor mij wel het geschikte moment om te stoppen."

In zijn laatste jaar als renner reisde hij de wereld rond. Hij fietste wedstrijden in Brazilië, Maleisië, Azerbeidzjan en zelfs Venezuela. "Wel mooi hoor. Ik heb dat nooit erg gevonden. Ik heb de hele wereld gezien. De meest exotische plekjes. En dat voor je beroep, of eigenlijk je hobby. Dat had ik nooit kunnen doen als ik ander werk had gehad."

25 zeges

In de negen jaren dat hij profwielrenner was, boekte hij 25 zeges. Hoewel hij in 2014 nog een speciale zege boekte in Langkawi ("dat was een overwinning op mezelf en een bedankje aan de ploeg dat ze me een contract gaven voor 2014"), wijst hij zijn overwinning in Veenendaal-Veenendaal aan als echt hoogtepunt. "Die heb ik in 2009 mogen winnen in mijn achtertuin. Op mijn trainingsparcours. Daar reed ik de hele dag al met kippenvel rond en dan win ik ook nog."

Ook aan een zege in de Ronde van België in 2010 bewaart hij goede herinneringen. "Dat was een enorme opsteker, omdat ik toen al een lange tijd rondreed met knieproblemen, die ik had opgelopen in de Tour van 2009."

De dieptepunten en de verwijzingen naar 'de slechtste klimmer in de Tour ooit', waarmee hij ook voor altijd geassocieerd zal worden, neemt hij voor lief.

"Ach, het kan raar lopen soms. Op het NK in 2009 zit ik de hele dag in de kopgroep. Tot 500 meter voor de finish is het eigenlijk gewonnen spel, totdat Koos Moerenhout erbij komt. En hij plaatst nog een demarrage die niemand kon beantwoorden. Ik mocht voor zilver sprinten. Dát is mijn echte dieptepunt. Want anders was ik als Nederlands kampioen naar de Tour van dat jaar gegaan. Dan had ik daar voor de buitenwacht niet als onbekende renner rondgereden en dan was het allemaal toch een heel ander verhaal geweest."