'We konden maar één ding doen: rennen'

“Een golf die komt en gaat en alles anders achterlaat”. Het zijn de woorden achter op het monument dat Karin Beenhakker en Luc Pijman in ‘t Zand hebben opgericht ter nagedachtenis aan de 36 Nederlandse slachtoffers van de tsunami van 2004. Het is een drie meter lange golf, gebeeldhouwd in Belgisch hardsteen in een grote cirkel van schelpenzand.

Zij en hun vier kinderen overleefden de ramp, maar het houdt hen nog dagelijks bezig. Deze week herdenken zij de ramp in beslotenheid met andere overlevenden en nabestaanden.

"We waren op vakantie in Sri Lanka", vertelt Luc. "Die ochtend zouden we een rondrit maken. Karin was met onze jongste van vier nog boven in het hotel, ik stond beneden met onze drie andere kinderen te wachten op het busje. Mijn oudste dochter wees me op de zee: 'hee, papa, kijk het water gaat omhoog!' We konden maar een ding doen, ik zei: rennen, rennen! Twee van mijn kinderen deden dat, de golf kwam en heeft mij en mijn dochter meegesleurd."

Geluk

Rond het monument liggen stenen, iedere steen is anders van vorm en kleur. "Dit is de steen van Job en Maria", zegt Karin. "Een tweeling, ze zaten op een steen in de zee toen de tsunami hen uit het leven wegrukte."

"Dat wij met z’n zessen de ramp hebben overleefd, dat begrijpen we nog steeds niet. We hebben allemaal van elkaar gedacht dat we dood waren."

Fragiel

"Daarna is het leven nooit meer hetzelfde geweest", zegt Karin. "Als ik ga slapen denk ik: heb echt gedaan wat ik wilde doen? Was de dag goed? Is de dag af, want wie weet is er geen morgen. Het is zo kostbaar het leven, zo fragiel. Ik zeg niet dat je met angst moet leven, helemaal niet, maar wel met de kostbaarheid van de dag."

In de stilteruimte bij het monument ligt een gastenboek. Gisteren is er nog in geschreven: "Mooie plek hebben jullie gemaakt. Morgenochtend, 4 minuten voor half 10, tien jaar geleden werden wij uit ons huisje gespoeld. Wij hebben geluk gehad, maar enkele van onze buren niet.”