Hoe gaat het met orgaandonatie na zelfdoding?
Orgaandonatie na zelfdoding, kan dat ook? Onlangs nam een suïcidale man daarover contact op met de NOS. Hij wil naar eigen zeggen de “discussie in Nederland openbreken” over dit onderwerp. Vanwege zijn diep gekoesterde wens om uit het leven te stappen op een nette manier, waarbij anderen zouden profiteren van zijn gezonde organen. “Dan heeft mijn leven tenminste nog enige zin gehad.”
Volgens medisch ethicus Gert van Dijk van het Erasmus MC in Rotterdam, een van de opstellers van een richtlijn voor orgaandonatie na euthanasie, is zo’n procedure bij zelfdoding echter niet mogelijk. Tenminste, zolang die zelfdoding niet valt binnen de strikte eisen die de wet stelt aan euthanasie en hulp bij zelfdoding.
Schouwarts
Na een onnatuurlijke dood moet er bovendien altijd aan lijkschouwing worden gedaan, legt Van Dijk uit. Dat is tijdrovend en maakt donatie na zelfdoding in veel gevallen onmogelijk. Organen moeten vrijwel meteen na het intreden van de dood worden uitgenomen om bruikbaar te zijn. In een ziekenhuis, via een operatie.
Bij euthanasie of hulp bij zelfdoding volgens de wettelijke criteria zijn daarover vooraf afspraken te maken met de schouwarts. Bij een zelfdoding is dat niet het geval. Nog los van het feit dat een ziekenhuis nooit een ruimte beschikbaar zal stellen voor dit doel.
Impuls
Maar zou dit eigenlijk niet toch moeten worden geregeld, zoals de man vindt die contact zocht met de NOS? Hij denkt dat met een goede procedure voor een ‘zinvolle zelfmoord’ misschien wanhoopsdaden kunnen worden voorkomen.
Van Dijk verwacht het niet: “De meeste mensen die zichzelf doden, doen dat in een impuls. Denk aan mensen die door een financiële crisis in de problemen zijn gekomen. Die bereik je niet met een procedure. Slechts in 5 tot 10 procent van de zelfdodingen gaat het om mensen die ooit een verzoek hebben gedaan voor euthanasie of hulp bij zelfdoding. Bovendien willen we natuurlijk niet dat mensen zichzelf doden vanwege de mogelijkheid van orgaandonatie.”