De NAVO, een korte geschiedenis
Nederland is altijd een trouwe bondgenoot van de NAVO geweest.
De Noord-Atlantische Verdrags Organisatie werd opgericht na de Tweede Wereldoorlog. De militaire alliantie moest Westerse landen beschermen tegen mogelijke agressie vanuit het Oostblok.
Warschaupact
De toetreding van de Bondsrepubliek Duitsland in 1955 was de directe aanleiding voor de oprichting van het Warschaupact, een militair samenwerkingsverband tussen de Sovjet-Unie en de Oost-Europese landen die binnen de invloedssfeer van de Sovjet-Unie lagen.
Tot het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 stonden de NAVO en het Warschaupact in een 'Koude Oorlog' lijnrecht tegenover elkaar.
NAVO-chef
Het bondgenootschap groeide in de loop der tijd uit tot een club van 28 lidstaten. Zat het hoofdkwartier ooit in Londen en Parijs, tegenwoordig is het gevestigd in Brussel.
De secretaris-generaal is de hoogste burger in rang. Van 2004 tot 2009 was de Nederlander Jaap de Hoop Scheffer NAVO-chef. Momenteel wordt de organisatie geleid door de Deense ex-premier Anders Rasmussen.
Artikel 5
De belangrijkste pijler van de NAVO is artikel 5. Daarin staat dat een aanval op één van de lidstaten, een aanval op allemaal betekent. Alle NAVO-landen zullen elkaar dus helpen om de gemeenschappelijke vijand af te weren.
Tot nu toe is artikel 5 nog maar één keer in werking getreden, vlak na de aanslagen op het World Trade Center in New York en Washington op 11 september 2001. De NAVO stond de Verenigde Staten toen bij met zeven AWACS-radarvliegtuigen, die nieuwe aanslagen moesten voorkomen.
Nieuwe taken
Na de Koude Oorlog veranderden de internationale verhoudingen. Rond de eeuwwisseling werd de NAVO zelfs uitgebreid met voormalige Warschaupactlanden.
Gaandeweg nam het belang van de NAVO als defensieve organisatie af en werden er nieuwe taken geformuleerd. De bondgenoten moeten tegenwoordig in staat zijn om wereldwijd te opereren bij moderne dreigingen, zoals falende staten, terrorisme en de verspreiding van massavernietigingswapens.