Straks kan Yann mee duiken in Egypte

Door verslaggever Pauline Broekema

Morgen opent prinses Marilène het Ronald McDonald Centre in Amsterdam-Noord. Alleen in Moskou bestaat een vergelijkbaar centrum, dat overigens ook door het Ronald McDonald Fonds is opgezet.

De negenjarige Yann krijgt er zijn eerste duikles. Blond stekeltjeshaar, een kuifje en heel monter. Hij doet het voorbeeldig. Bang voor de duikbril en zuurstoffles is hij niet, want het hele gezin van Yann duikt.

Tranen

Aan de rand van het zwembad van het ultramoderne sportcomplex in Amsterdam-Noord krijgt zijn moeder het even kwaad. Ze verklaart haar tranen: "Het is zo belangrijk voor ons gezin dat dit lukt. Want nu kan hij ook mee, kunnen we sámen duiken."

Natuurlijk moet Yann straks ook mee het water in, op vakantie in Egypte, ondanks dat hij het syndroom van Down heeft. Voor kinderen zoals hij is het sportcomplex gebouwd. En hij is het levende bewijs hoe succesvol het nu al is.

Naar beneden

"Het gaat goed!", laat instructeur Johan, in het dagelijks leven werkzaam in de bouw, het publiek aan de kant weten. Want Yann wil alleen maar onder water en weet nu al hoe het moet. Duim en wijsvinger tot een cirkel maken betekent: alles in orde. Duim omlaag: we blijven onder water. Duim omhoog: ik wil weer naar de kant.

Bij de blonde leerling van de boomlange, brede duikinstructeur wijst de duim alleen maar naar beneden. Hij kan er geen genoeg van krijgen.

Isolement

In de sporthal laat Anne uit het Friese Bergum weten dat ze kapot is. "Heerlijk!"

Ze traint samen met Roos, met wie ze dankzij het sporten bevriend is geraakt. Rolstoelhockey doet ze in het centrum. Iedere training komt ze over uit Friesland. "Bij ons heb je zoiets niet."

Ze studeert psychologie aan de Open Universiteit. "Een gewone universiteit kan ik niet aan, dat is te vermoeiend voor me."

Het gevaar van isolement dreigt daardoor, vertelt ze. Een leven in een rolstoel en veel thuis. "Hier in het centrum doe ik sociale contacten op. Dat is heel belangrijk voor me."

Bankzitten

Op het veld spelen twee voetbalteams van Only Friends. In de kleedkamer krijgen ze laatste instructies van Dennis Gebbink, die eigenlijk de basis legde voor het centrum. Hij zocht sportmogelijkheden voor zijn minder valide zoon Myron. Die voetbalde, maar kwam in reguliere teams vaak niet verder dan de bank.

Nu staan vader en zoon in de splinternieuwe kleedkamer en spreken Amanda, Eva, Michel, Sam, Lorenzo moed in. De twaalfjarige Eva voelt zich bij Only Friends helemaal op haar plaats. Ze loopt moeilijk en op school met gymnastiek heeft ze altijd moeite bij te blijven. "Maar ze zijn wel heel lief voor me op school, hoor."

Hier speelt ze de sterren van de hemel in het tempo dat ze aan kan.

Lift

"'Je bent goed zoals je bent' is hier het motto", zegt Gebbink. Dat geldt bijvoorbeeld voor Kees. De veertienjarige voetballer is door een geboortedefect heel klein gebleven. Ook hij speelt deze regenachtige ochtend mee.

"En bij het penaltyschieten ook nog gescoord", zegt hij lachend.

Vader en zoon Gebbink gaan ze voor naar de kleedkamers, waar de gebruikelijk limonade klaar staat.

Wie dat wil kan daarna nog even een patatje halen in de kantine, die voor iedereen bereikbaar is met de trap of de lift. En daar is het nooit dringen, want het is een lift zoals het hoort: met ruimte voor twintig rolstoelen.