'Mijn toekomst ligt in Haïti'
Op 12 januari werd Haïti opgeschrikt door een ongekend zware aardbeving. Vele duizenden doden waren het gevolg. En onvoorstelbare schade aan gebouwen en infrastructuur.
De meeste journalisten hebben het land inmiddels verlaten, maar voor de Haïtianen zelf is het verhaal nog lang niet afgelopen. Daarom houdt 'onze man in Port-au-Prince', Handy Tibert, de komende tijd wekelijks een weblog voor ons bij. Zijn bijdragen verschijnen op NOS.nl en in het Radio 1 Journaal.Door verslaggever Roel Pauw.
Handy Tibert is de komende weken 'onze man in Haïti'. Volgens zijn visitekaartje is hij PDG van videoproductiebedrijf Imagics. En PDG staat voor Président-Directeur Général. Maar na de aardbeving heeft hij wekenlang in zijn auto moeten slapen. Zijn huis en bedrijf is hij kwijt. Daardoor is hij één van de vele Haïtianen die in één klap volkomen aan de grond zijn geraakt.
Maar hij is, alweer net als vele andere Haïtianen, bewonderenswaardig veerkrachtig. Vastbesloten om zijn leven weer op te bouwen. Via zijn blog op onze site en zijn wekelijkse radiojournaal houden we u op de hoogte van zijn vorderingen in deze struggle for life.
Dit is wat hij over zichzelf schrijft: "Ik heet Jean Handy Tibert, ben 29 jaar en getrouwd met Stéphanie (23). Ik heb twee kinderen, Nathan van bijna 6 uit een vorige relatie en Gracee van 4.
Dankzij mijn moeder, die heeft ervoor geknokt, kon ik naar één van de beste scholen van Haïti, de Institution Saint-Louis de Gonzague. [De school waar Handy op heeft gezeten is zwaar beschadigd. Op de campus bevindt zich momenteel een van de grootste kampen voor daklozen. red.
Na mijn middelbare school heb ik marketing en cameratechniek gestudeerd. Ik heb in vier Haïtiaanse films gespeeld.
Voor de aardbeving had ik een eigen bedrijf. Twee van mijn collega's zijn omgekomen. Ik ben een overlevende van 12 januari. Zo zie ik dat. En ik wil deel uitmaken van 'The New Haïti Project'."
Handy's vrouw Stéphanie is een week na de aardbeving met Nathan en Gracee uitgeweken naar familie in de Dominicaanse Republiek. De kinderen kunnen daar niet naar school, want ze spreken geen Spaans en particuliere Franse scholen zijn onbetaalbaar.
Stéphanie werkt in het enige officieel aardbevingsbestendige gebouw van Port-au-Prince, het kantoor van telefoonmaatschappij Digicell. Maar bij elke naschok wiebelde het gebouw heen en weer als een drilpudding. Ze vond het doodeng."
Zoals gezegd, is hun huis verwoest en toen Handy mij naar het vliegveld in de Dominicaanse Republiek reed, was zijn vrouw net bezig een tent te kopen. Hij zal intussen wel opgezet zijn. Maar of ze ook alweer alle huisraad compleet hebben (potten, pannen, kookstel enz.) is maar zeer de vraag.
Nog één opmerking over dat New Haiti Project: in de Verenigde Staten wonen zo'n twee miljoen Haïtianen, voor een groot deel illegaal. Voor Handy was niets gemakkelijker geweest dan zich bij dat leger economische vluchtelingen aan te sluiten. Hij heeft nota bene een visum voor de VS en hij heeft nooit meer reden gehad dan nu. Maar hij wil niet. "Mijn toekomst ligt in Haïti." Dat zijn woorden die respect afdwingen.