'De interviews van Bibeb zijn tijdloze juwelen'
Door verslaggever Pauline Broekema
De koningin van de interviews was ze. In talloze bundels zijn haar vraaggesprekken bijeen gebracht. Een nieuwe bundel zal ongetwijfeld verschijnen. Om haar een laatste eer te bewijzen. Het zal nog moeilijk kiezen worden. Er waren zo veel juwelen. En tijdloos.
In februari 1976 sprak ze met Jerzy Kosinski:"Mijn gezicht zou ik nooit duurzaam willen laten veranderen maar ik ga 's nachts vaak vermomd de straat op, in New York. Aangeplakte baard, wenkbrauwen, enzovoort. Ik spreek dan met een speciaal Spaans accent. Heb niets bij me waaruit blijkt wie ik ben." Prinses Irene, uit een interview van februari 1977:"Ik heb een lange weg afgelegd om tenslotte een plaats te vinden in de katholieke kerk".
Stilte, handen met de vingertoppen naar binnen en naast elkaar.
"Het is zo kwetsend geweest voor veel mensen. Ik ben van nature...Voor mij was het protestantse geloof zo ontzettend zwaar. Voor het Avondmaal, bijvoorbeeld, voelde ik me nooit klaar. Ik had altijd het gevoel dat ik het onwaardig was."
In 1959 sprak Bibeb met Simon Vestdijk: Op de tafel, in strenge orde: vier potloden, een schrift met het laatste deel van de Anton Wachterromans, een ouderwets zilveren horloge, vellen getypte kopij en twee nikkelen dopjes van thermometerhulzen.
Vestdijk: "Ze zitten vol propjes papier, vermengd met vaseline. Ze passen precies in mijn oor. Ik heb, als ik werk, veel last van geluiden. Hoe stiller 't is hoe meer je hoort. En hiernaast is 'n hondje dat blaft…"
Uit een vraaggesprek met Carel Willink, ongedateerd, verschenen in de bundel "De mens is een ramp voor de wereld." Uit 1969. Ik: "Hoe was u vroeger?"
W: "Een naar jongetje, beetje aanstellerig, beetje exhibitionistisch, fluwelen pak, haar gespleten in het midden, brilletje op. Later een monocle…"(-) "Ik heb me nergens mee bemoeid in de oorlog. 't Was hier te klein om onderduikers te verbergen, ik ben ook niet in het verzet gegaan, daar ben ik geen mens voor."
In november 1972, een interview met Roald Dahl: "Mijn enige grote ambitie is mijn kinderen op te voeden tot vriendelijke aardige mensen. Dat is al moeilijk genoeg. Als je niet uitkijkt gaan ze er op hun dertiende vandoor."
En in oktober 1964 sprak Bibeb met Reve, toen nog Gerard Kornelis van het Reve, hij woonde in Friesland, in Greonterp: "Ik vind het hier schatten van mensen. Ja, ik zal het schrijven, de verschrikkelijke dingen moet ik prijsgeven, de raarste dingen, dat ik een zuurtje heb weggenomen, alles. Laat niemand ooit mijn jeugd benijden. Ik zal het schrijven, jij zal het meemaken."